Sonntag, 21. August 2011

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ...

Στα 331 π. Χ. ο Αλεξανδρος κατευθυνθηκε προς την Αιγυπτο, αφου ειχε νικησει κατα κρατος τον στρατο του Περση βασιλεα Δαρειου. Στις ΒΔ οχθες του Νειλου, εκει που το Δελτα του ποταμου εκβγαζει τα νερα του στη Μεσογειο, εθεσε τις βασεις για την δημιουργια μιας νεας πολεως. Η πολη αυτη, χτισμενη στα βορεια της λιμνης Μαρεωτιδος, θα διεθετε δυο λιμανια και θα επαιρνε το ονομα του. Συμφωνα με μια παραδοση, ο ιδιος ο Αλεξανδρος εκανε τα σχεδια για το πως θα ηταν η δομη της. Τα δε συνορα της τα δημιουργησε ριχνοντας αλευρι στη γη.

Στους αιωνες που ακολουθησαν, η πολη του Αλεξανδρου, η Αλεξανδρεια του, εμελλε να εξελιχθει σε λικνο των Γραμματων και των Τεχνων, σε διαπολιτιστικο κομβο της Μεσογειου. Διαδεχθηκε την Αθηνα της κλασικης εποχης στις Επιστημες. Η Βιβλιοθηκη της ηταν η πλουσιοτερη του αρχαιου κοσμου και ο Φαρος που δεσποζε στο λιμανι αποτελουσε ενα απο τα επτα θαυματα της αρχαιοτητας. Ενας εκ των γνωστοτερων διευθυντων της Βιβλιοθηκιης ηταν ο Ερατοσθενης, ο οποιος υπολογισε την αποσταση μεταξυ ηλιου και γης. Στην Αλεξανδρεια των Πτολεμαιων εζησε και ο Ηρων, ο οποιος κατασκευασε μηχανηματα κινουμενα με ατμο. Μια απο τις τελευταιες προσωπικοτητες της Αλεξανδρειας της υστερης αρχαιοτητας υπηρξε η Υπατια, φιλοσοφος και μαθηματικος.

Αναμφιβολα η Αλεξανδρεια γνωρισε εποχες ακμης κατα την ελληνιστικη εποχη, οταν ολοκληρη η Αιγυπτος ειχε κληροδοτηθει στους Πτολεμαιους. Η λαμψη της επεδρασε στην χωρα. Ετσι η Αιγυπτος εβιωσε και παλι στιγμες μεγαλειου. Στους αιωνες που ηρθανε, η Αλεξανδρεια γνωρισε Ρωμαιους, Αραβες, Μαμελουκους, Οθωμανους, Γαλλους, Βρετανους κατακτητες. Οι τελευτειες εκλαμψεις μεγαλειου της πολης υπηρξαν κατα το πρωτο μισο του 20ου αιωνα. Η Αλεξανδρεια διεπονταν απο το κοσμοπολιτικο αρωμα που την εκανε γνωστη στα περατα του κοσμου. Στις γειτονιες της συγκατοικουσαν Εβραιοι, Ελληνες, Αραβες, Ρωσοι, Γαλλοι, Αγγλοι, Γερμανοι, Ιταλοι. Αυτη η εικονα δεν υπαρχει πλεον...


Το πρασινο πουλμαν που μετεφερε την ομαδα του Τ. εφτασε στο πολυτελες ξενοδοχειο στην ΒΑ πλευρα του ανατολικου λιμανιου κατα το μεσημερι της Πεμπτης 30 Ιουνιου. Το γκρουπ ειχε ηδη προλαβει να επισκεφθει τον χωρο του Σεραπειου με το θεατρο και την λεγομενη και στηλη του Πομπηειου, καθως και τις κατακομβες. Την επομενη μερα θα πηγαιναν στο εθνικο μουσειο για να θαυμασουν τις αρχαιολογικες του συλλογες. Το ελληνορωμαικο μουσειο της πολης ηταν δυστυχως κλειστο λογω ανακαινισης. Τουλαχιστον προλαβαν να θαυμασουν τις συλλογες στην νεοιδρυθεισα αλεξανδρινη βιβλιοθηκη, κοντα στο λιμανι. Ατυχως, δεν μπορεσαν να πανε στο μουσειο του Καβαφη. Ο Ιωαννης, ο αιγυπτιακης καταγωγης χριστιανος ορθοδοξος ξεναγος τους φοβοταν για την ασφαλεια τους. Την Παρασκευη 1 Ιουλιου αναμενονταν πορειες και διαδηλωσεις σε ολες τις μεγαλες πολεις της Αιγυπτου. Εκεινη την μερα εφυγαν νωριτερα προκειμενου να μην τους πιασει η κινηση στο δρομο και να αποφυγουν τυχον φασαριες.


Το βραδυ της Πεμπτης καμποσοι απο το γκρουπ επισκεφθηκαν την παλια πολη. Ο Τ. συμμετειχε σε μια απο αυτες τις ομαδες. Το γκρουπακι επιβιβαστηκε σε ενα ταξι, το οποιο τους αφησε κοντα σε μια κεντρικη πλατεια. Απο εκει περπατησαν προς το κετρο, οπου υπηρχε υπαιθριο παζαρι, εκτεινομενο σε πολλους δρομους. Οπως και το πρωι, ετσι και το βραδυ, η εικονα που αντικρυσε ο Τ. δεν θυμιζε καθολου αυτην που φανταζοταν για την κοσμοπολιτικη Αλεξανδρεια. Στενοσοκκακα βρωμικα, χωματοδρομοι, γειτονιες γεματες μπαζα και σκουπιδια που βρωμουσαν, σπιτια μισοκατεδαφισμενα, ανθρωπινες μορφες εξαθλιωμενες...


Οχι, αυτη δεν ειναι πλεον η Αλεξανδρεια του Καβαφη. Ο κοσμοπολιτισμος της αναλωνετε στα μιλουνια τουριστων που την επισκεπτονται. Το παρελθον υπαρχει μονο στα ονειρα και τις παλιες ασπρομαυρες φωτογραφιες. Η Αλεξανδρεια που καποτε ηταν το διαμαντι της Μεσογειου, η κοιτιδα μιας ζωντανης και καρποφορας ελληνικης παροικιας δεν υπαρχει πλεον. Χαθηκε στην αχνη του χρονου. Εξατμιστηκε, οπως τα αισθηματα της κοπελας με τα μακρυα μαυρα μαλλια και τα γκριζογαλανα ματια. Καποτε τον αγαπησε τον Τ. Επειδη ηταν απλως ο εαυτος του. Επειδη δεν την κοροιδεψε. Ομως ακομα και μπρος το συμφερον, ο ερωτας υποχωρει...


Ειδε την Αλεξανδρεια στα ματια της. Αλλα αυτη ηταν μονο μια οπτασια απο το παρελθον...























Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen